HEINRICH DINKELACKER – SIŁA RZEMIOSŁA

Kolejna para moich butów doczekała się recenzji. Tym razem dałem szansę czarnym norwegom niemieckiej marki Heinrich Dinkelacker. Co ciekawe, obuwie tej firmy jest słabo znane w Polsce, mimo że pochodzi zza sąsiedniej granicy. Nie mniej jednak zasługuje, aby zaskoczyć wszystkich swoją wysoką jakością. Od ocenianych wcześniej poprzedników różni się na wielu polach. Wyroby Dinkelackera skrywają w sobie prawdziwe, tradycyjne rzemiosło z bardzo dużym wkładem ręcznej pracy.

Właścicielem tej pary butów stałem się dość dawno temu. Aż trudno uwierzyć, że przeleżały w kartonie tyle czasu. Kupiłem je na portalu aukcyjnym za niewspółmiernie niskie pieniądze w stosunku do ceny regularnej. Były bez oryginalnego pudełka i posiadały niewielkie ślady przymierzania. Prawdopodobnie nabyłem parę powystawową. Na podeszwach widniały jeszcze naklejki z ceną.

Firma Heinrich Dinkelacker może się pochwalić bardzo długą historią. Powstała w 1879 r. w niemieckim mieście Sindelfingen, które w owym czasie skupiało najlepszych szewców w całej Badenii Wirtenbergii. Nazwa oczywiście odzwierciedla imię i nazwisko założyciela. W 1960 r. produkcję przeniesiono do jednej z najstarszych europejskich fabryk, mieszczącej się w Budapeszcie. Już wtedy węgierską metropolię uważano za światową stolicę szewskiego rzemiosła. Aż do 2004 r. H. Dinkelacker był firmą rodzinną, po czym kierownictwo nad nią przejęli trzej miłośnicy obuwia i wieloletni klienci tej luksusowej marki. Wśród nich znalazł się były dyrektor generalny Porsche AG – Wendelin Wiedeking, były dyrektor PR Porsche AG – Anton Hunger oraz menadżer IBM – Norbert Lehmann. Postanowili kontynuować dzieło założyciela stawiając na pierwszym miejscu kunszt ręcznej pracy i tradycyjne metody. Masowa produkcja nie wchodziła w grę. Dzięki temu rocznie z fabryki wychodzi zaledwie ok. 10 000 par butów. Jesienią 2016 r. Dinkelacker połączył się z Shoepassion GmbH licząc na doświadczenie młodej berlińskiej marki w sprzedaży internetowej.

Chyba najbardziej charakterystyczne dla Dinkelackera są tzw. „Budapeszty”, czyli niezwykle masywne buty o topornym kształcie, ze stosunkowo szerokimi i wysokimi noskami. Takie modele kompletnie nie trafiają w moje gusta. Na szczęście mi w ręce wpadły dużo smuklejsze norwegi. Nosek w tych butach dzieli biegnący przez środek szew. Poza tym nie posiadają żadnych zdobień, więc ich forma jest dość prosta i minimalistyczna. Ze względu na otwartą przyszwę mamy tu do czynienia z mniej formalną wersją derby.

Udało mi się kupić te buty w preferowanym przeze mnie rozmiarze 10, czyli europejskim 44. Jak zwykle był to strzał w dziesiątkę, więc myślę, że rozmiarówka jest całkiem standardowa. Nie znalazłem na nich informacji o tęgości, ale na stronie producenta większość modeli ma G. Taka szerokość stanowi przystępny kompromis między wygodą, a estetyką. Na moich stopach wydają się dobrze dopasowane. Nie stwarzają ucisków ani dyskomfortu.

Niemiecka marka dysponuje około piętnastoma różnymi kopytami, których nomenklatura wywodzi się od nazw miast. Moje buty zostały zrobione na kopycie Luzern. Uważam je za najpiękniejsze z całej dostępnej palety. Jest wystarczająco smukłe i naprawdę eleganckie. Zdecydowanie wyróżnia się na tle tak ciężkich, powiedziałbym nawet, staroświeckich form jak Rio, czy Buda. Luzern może pochwalić się bardziej nowoczesnym sznytem, zbliżonym do aktualnych trendów. Posiada bardzo zgrabny, wąski nosek, który delikatnie schodzi w dół w kierunku czubka.

Buty wyróżnia przede wszystkim konstrukcja i sposób wykonania, niezwykle rzadko spotykany w dzisiejszych czasach. Mamy tu do czynienia z prawdziwym rzemiosłem. Zarówno moje, jak i każde inne buty Dinkelackera są szyte metodą ramową. Większość firm stosujących tą technikę używa do zszywania maszyny Goodyeara. To dużo łatwiejsze i szybsze rozwiązanie, pozwalające na masową produkcję. Jednak Dinkelacker obrał całkowicie inny kierunek, a właściwie pozostał wierny tradycyjnym metodom sprzed ponad stu lat. Zgodnie z przyjętą filozofią szycie spoczywa w rękach wykwalifikowanych rzemieślników, którzy za pomocą szydła i dratwy łączą poszczególne części obuwia. W języku angielskim taką technikę określa się jako „hand welted”. Oczywiście proces ten jest znacznie wolniejszy, ale w budapesztańskiej fabryce produkcja nie jest nastawiona na szeroką skalę. Aby powstała jedna para butów, szewcy muszą wykonać około 300 różnych kroków roboczych. Wiele etapów wymaga żmudnej, ręcznej pracy. Z pewnością przekłada się to na wysoką trwałość, elastyczność i łatwość późniejszych napraw. W XXI wieku „hand welted” można porównać do wymierającego gatunku. Tym bardziej doceniam kunszt wykonania i unikalność mojej pary norwegów.

Jednym z największych atutów tych butów jest wysokiej jakości skóra. W tej kwestii Dinkelacker nie idzie na kompromisy. Firma sprowadza surowce z najlepszych na świecie garbarni, do których należą Horween, Weinheimer, Tanneries du Puy, Russo di Casandrino. Cholewki moich norwegów wykonano z doskonałej, lśniącej, czarnej skóry cielęcej. Ujmuje swoją głębią i pięknem. Jej wyjątkową jakość dosłownie widać gołym okiem. Pory, szczególnie na noskach, są bardzo wyraźne i łatwo dostrzegalne. 

Najbardziej zaskoczyły mnie marszczenia na skórze w okolicy dziurek do sznurowania. Występują na obu butach i wyglądają dosyć nieestetycznie. Stanowią największą wadę mojej pary norwegów, ale jestem przekonany, że takie uchybienia zdarzają się rzadko w wyrobach Dinkelackera. W aktualnej ofercie sklepu internetowego ten sam model jest dostępny w wersji z ekskluzywnego cordovanu (link).

Przeszycia na cholewce wykonano schludnie i dość precyzyjnie. Ściegi są gęste i drobne. Dopiero po bliższym zagłębieniu się w detale zauważyłem, że środkowy szew na nosku prawego buta jest około pół centymetra dłuższy od tego na lewym bucie. Co ciekawe, nie rzuca się to mocno w oczy przy pobieżnych oględzinach, ale już po stwierdzeniu faktu ta różnica wydaje się spora. W tej klasy obuwiu błędy tego typu nie powinny się zdarzać.

Wnętrze jest w pełni skórzane. Nie widać plam po kleju, ani strzępiących się nitek. Wkładki równo przycięte i osadzone. W środku na bocznych częściach widnieje ręcznie wykonany napis z rozmiarem i jakimś dodatkowym numerem. Poza tym znajduje się tam imię szewca, który zajmował się danym egzemplarzem. Taki podpis też należy do rzadkości i podkreśla indywidualizm każdej pary.

Kolejnym wyróżniającym się akcentem moich butów jest podeszwa. To głównie ona sprawia, że wyglądają na solidne i nie do zdarcia. Gruby krupon nie stanowi wyłącznie wizualnej otoczki, ponieważ jego trwałość ma pokrycie w rzeczywistości. Niemiecka marka stosuje raczej tęgie podeszwy, czasami nawet potrójne. W przypadku moich norwegów jest ona podwójna. Przede wszystkim chciałbym podkreślić jej pochodzenie. Dinkelacker używa skórzanych spodów od znanej i cenionej na całym świecie, również niemieckiej firmy Rendenbach. To jednak nie wszystko. Podeszwa jest opatrzona trójkątną pieczęcią RAL, zatwierdzoną przez niemieckie stowarzyszenie garbarskie Altgerber – Verband e.V. Taki stempel jakości może pojawić się tylko na skórach, które były garbowane starymi, tradycyjnymi metodami na bazie kory dębu. Cały proces jest bardzo czasochłonny, przez co tak wyprawiane krupony stały się rzadkością w dzisiejszym świecie obuwniczym.

Trójkątna pieczęć świadczy o tradycyjnych metodach garbowania na bazie kory dębu.

Buty są ręcznie szyte metodą ramową, ale na spodach nie ma widocznych szwów. Wydaje mi się też, że nie jest to typowy zamknięty kanał, gdzie nici są przykryte cienką warstwą skóry. Prawdopodobnie spodnie szwy znajdują się między jedną, a drugą częścią podeszwy. Oznaczałoby to dla nich niezwykle skuteczną ochronę, znacznie zwiększającą trwałość butów. Ranty są równe i precyzyjnie wykończone.

Podeszwy same w sobie sprawiają wrażenie mocnych i wytrzymałych, a dodatkowo ten efekt potęguje ponad trzydzieści mosiężnych gwoździków, które wzmacniają piętę i okolice palców. Są powbijane w charakterystyczne dla Dinkelackera trzypunktowe trójkąciki.

Buty od Heinricha Dinkelackera łączą w sobie kunszt ręcznego rzemiosła, tradycyjne metody i najwyższą jakość skór. Przede wszystkim są bardzo solidnie zrobione. Podeszwy szczególnie zasługują na wyróżnienie. To głównie one warunkują wrażenie nieprzeciętnej trwałości. Dużym plusem jest kopyto Luzern, na którym obstalowano moje norwegi. Na większość wykorzystywanych w firmie form patrzę bez entuzjazmu. Zdecydowanie nie jestem zwolennikiem „Budapesztów” w czystej postaci, ale Luzern to zupełnie inne, bardzo przystępne kształty. Największym uznaniem w butach Dinkelackera darzę to, czego właściwie nie widać, czyli unikalność oraz przywiązanie do tradycji i niestandardowych metod produkcji. Imponuje mi tak znaczny wkład ręcznej, fizycznej pracy i nie nastawianie się na „masówkę”. To czyni każdą parę wyjątkową.

Oczywiście nie mogę przejść obojętnie obok mankamentów, które wykryłem w moich norwegach. To znaczące uchybienia jak na ten poziom. Nie mogę wykluczyć, że mam do czynienia z butami typu „seconds”, czyli z pewnymi niedociągnięciami. Co prawda cena przyklejona do podeszwy wskazuje na pełnowartościowe obuwie, ale nie jest to żaden jednoznaczny dowód. Z pewnością te błędy nie powinny przekreślać pozostałych zalet. Wiele razy powtarzałem, że na podstawie jednej pary nie można stawiać ogólnej oceny wszystkim produktom danej marki. Wystarczy to jednak na stwierdzenie, że Heinrich Dinkelacker robi świetne buty bardzo wysokiej jakości.